Het leven vieren 

We leven in rare tijden. Het is mogelijk dat ik al eens eerder een column met deze zin ben begonnen, maar die vreemde tijden zijn dan ook al een tijdje aan de gang. Op het moment dat ik dit schrijf lijkt de handelsoorlog met het Amerika van Donald Trump in een rustiger vaarwater terecht te zijn gekomen, maar voor hetzelfde geld is alles alweer anders tegen de tijd dat ik het einde van deze zin bereik.

Laten we desondanks (of misschien wel juist daarom) het positieve vieren. Na de Oscar van vorig jaar voor Oppenheimer-cameraman Hoyte van Hoytema viel Nederland dit jaar opnieuw in de prijzen bij de uitreiking van de Academy Awards. Scenarist en regisseur Victoria Warmerdam werd voor haar korte film Ik ben geen Robot bekroond in de categorie Live Action Short Film. Het was voor het eerst dat Nederland hierin slaagde, na drie eerdere nominaties in de jaren zestig van de vorige eeuw. Maar ook Nina Gantz had natuurlijk iets te vieren, met haar Oscar-nominatie en de BAFTA-winst voor haar korte animatiefilm Wander To Wonder. 

Oscars winnen, wie weet worden we daar ook op speelfilmgebied weer goed in, na de indrukwekkende gold rush die Nederland rond de eeuwwisseling had, met Oscars voor Antonia en Karakter, en nominaties voor Zus & Zo en De Tweeling. Al zal dat voorlopig wellicht nog wishful thinking blijven, gezien de hoge kwaliteit die de categorie beste internationale speelfilm ook dit jaar weer had.

Maar toch: het leven vieren is een mooi doel, ook (of misschien wel zeker) in bange tijden. 

Sinds 10 april staat bijvoorbeeld de vierdelige serie Ik val niet, ik dans van scenarist Eva Aben en regisseur Simone van Dusseldorp op NPO Start. Gebaseerd op het gelijknamige boek van de in 2021 overleden Margot van Schayk vertelt de serie het bijzondere levensverhaal van Emma Maas (Hannah van Vliet), die ondanks dat ze meerdere keren met kanker wordt geconfronteerd over een haast ontembare energie en levenslust blijkt te beschikken. 

Ondanks het onvermijdelijk tragische einde is het in de eerste plaats een indrukwekkende ode aan het leven – en een inspirerende schop onder je kont om er alles uit te halen wat erin zit.
Verder staat sinds kort op Netflix de nieuwe, op feiten gebaseerde speelfilm iHostage, van scenarist Simon de Waal en regisseur Bobby Boermans, over de gijzeling in de Apple Store op het Leidseplein in 2022. Het is een pakkende actie-thriller geworden, die de spanning er goed inhoudt, zelfs als je nog ongeveer weet hoe het afloopt. De film wordt ook internationaal goed bekeken, en ook dat is mooi meegenomen.

En voor wie nog bioscooptips zoekt: De Idylle (zie het interview met Aaron Rookus in de vorige Plot) en Fabula (zie het gesprek met Michiel ten Horn in deze editie) zijn absolute aanraders en over een paar dagen verschijnt Drie Dagen Vis van Peter Hoogendoorn in de bioscoop. In deze in zwart-wit gedraaide film vertelt de scenarist en regisseur een semi-autobiografisch verhaal over de relatie tussen een volwassen vent van 45 (Guido Pollemans) en zijn naar Spanje verhuisde vader (Ton Kas), die ieder jaar voor drie dagen naar huis in Rotterdam komt om wat praktische zaken te regelen, wat leidt tot een soort reünie onder het motto ‘gasten en vis blijven drie dagen fris’. Want ondanks dat mensen hun ware aard nooit al te lang kunnen verbergen, houden deze vader en zoon wel van elkaar. Op hun eigen speciale manier vieren ze het leven en de tijd die ze nog hebben. Drie Dagen Vis is een kostbaar kleinood van een getalenteerde maker, van wie we mogen hopen dat zijn volgende film niet weer tien jaar op zich laat wachten. Dus geef deze film wat liefde en gaat dat zien!