Vetkuiven in Rotterdam
Soms zit het mee, maar gezien de aanstaande heropening van de bioscopen, heeft het Internationaal Film Festival Rotterdam (IFFR) dit jaar wel heel veel pech. Het festival kondigde begin december vol goede moed een fysieke editie van het festival aan, met nota bene de nieuwe speelfilm Along the Way van Mijke de Jong als openingsfilm.
De Jong baseerde de met Jan Eilander en Jolein Laarman geschreven film op het aangrijpende verhaal van twee Afghaanse zussen, die ze leerde kennen toen ze als vrijwilligster aan de slag ging in het vluchtelingenkamp Moria op Lesbos. Het resultaat zal ongetwijfeld zeer de moeite waard zijn, maar helaas moest de organisatie luttele weken later al vanwege de huidige coronamaatregelen de fysieke editie net als vorig jaar omzetten in een online variant.
Met als treurig gevolg dat Along the Way voorlopig niet te zien is, al gaat het IFFR (volgens een bericht op de website) wel met de makers samenwerken “om de uitbreng van Along The Way te ondersteunen zodra de bioscopen in Nederland weer opengaan”.
Twee andere speelfilms van oude bekenden gaan wel op het IFFR in première: het voor de Tiger Competitie geselecteerde Met Mes van Sam de Jong en het in de Big Screen Competition vertoonde Splendid Isolation van Urszula Antoniak.
Laatstgenoemde baseerde haar vertelling over twee geliefden die op elkaar zijn aangewezen bij hun bestaan op een verder verlaten eiland op haar eigen ervaringen in coronatijd: “De dood naderde me”, aldus Antoniak in haar regievisie. “Ik leefde al een tijdje in de schaduw van de dood van mijn echtgenoot, of beter: in angst voor de dood. De pandemie confronteerde me daarmee.”
Sam de Jong snijdt in Met Mes thema’s als hypocrisie en stigmatisering aan, in zijn verhaal over een van haar camera beroofde tv-persoonlijkheid (Hadewych Minis) die door politie en verzekering pas serieus wordt genomen als ze liegt dat de overvaller (Shahine El-Hamus) een mes bij zich had. De Jong lijkt terug bij de uitbundige visuele stijl van zijn goed ontvangen debuut Prins, want het IFFR rept van “een wereld van zuurstoktinten, een neonkleurige jarentachtig-videofantasie”.
Twee films om naar uit te kijken, al zullen ze tijdens het festival – zoals het overgrote deel van de geselecteerde films – alleen te zien zijn tijdens speciale Press & Industry screenings en zal het gewone publiek moeten wachten tot de films een reguliere bioscoop-release ten deel valt. Of anders wellicht op een nieuwe IFFR zomereditie.
Wel online te zien is de Nederlands-Italiaanse productie The last Ride of the Wolves van de Italiaanse regisseur Alberto De Michele, die zich bevindt op het snijvlak van fictie en documentaire en een inkijkje biedt in het leven van een bende Noord-Italiaanse kermisexploitanten, die zich met illegale praktijken bezighouden. Ook online te zien is de aanstekelijke en muzikale coming of age-documentaire Shabu van Shamira Raphaela, over een 14-jarige jongen uit de Rotterdamse wijk Feijenoord. Alsmede een aantal korte films en documentaires. In totaal kan het publiek van donderdag 27 januari tot en met zondag 6 februari online genieten van 52 films uit de diverse festivalonderdelen.
Het IFFR gaat in de huidige opzet op woensdag 26 januari van start met een nieuwe openingsfilm, de wereldpremière van de ‘bijna-musical’ Please Baby Please van de Amerikaanse filmmaakster Amanda Kramer.
De in Engeland woonachtige Kramer (van wie op het IFFR meer films te zien zijn) is ook in muziekkringen geen onbekende: zij speelde als live-muzikante mee in groepen als 10.000 Maniacs en World Party en is sinds 2002 vast lid van de Psychedelic Furs. Ook componeerde ze muziek voor films en tv-series.
Festivaldirecteur Vanja Kaluderic is erg enthousiast over de film, die volgens haar de geest van Jim Jarmusch ademt: “Zoals zoveel van de vroegere werken van Jarmusch is Please Baby Please doordrenkt met de mystiek van de urban cool uit de jaren vijftig, inclusief een plot vol met noir-invloeden en een ruige bende van vetkuiven.”
Het volledige festivalprogramma is te vinden op www.iffr.com