Post Corona

De vraag ‘Hoe ziet Post Corona Nederland eruit?’ is ook voor makers een intrigerende vraag. Als drama een afspiegeling is van de maatschappij, dan kan het niet anders dat door schrijvers al flink wordt nagedacht hoe dit vorm te geven.

Niemand weet hoe het nieuwe heden eruit gaat zien. Het is amper voor te stellen dat we een samenleving krijgen waarin we, zoals momenteel, met een grote boog om elkaar heenlopen en risico moeten incalculeren als we nieuwe mensen ontmoeten.
 
En dan heb ik het nog niet over de reflectie op het nu vanuit de toekomst. Dat we in dramaproducties terug gaan kijken op die periode dat ons vocabulaire werd aangevuld met taalvondsten als kuchscherm, ellenbooggroet, coronahoester, zorgapplaus en wc-papierschaamte.
 
“Weet je nog? Dat we niemand durfden aan te kijken op straat en maar overstaken als er een potentiële snotneus in de verte opdoemde?”
 
En hoe gaat het met al het drama dat nog in de pipeline zit? Is daarin het nu alweer ‘die periode’ geworden? Als ik deze dagen naar tv-drama kijk en meer dan vijf mensen aan tafel zie zitten, denk ik al: pas op mensen. Iets verder uit elkaar! Probeer dat maar eens te vangen in een totaalshot, zonder dat het beeld je vertelt dat het een mislukte dinnerparty betreft.

Ik ben zeer nieuwsgierig naar de verschillende visies van makers op de tijd die komen gaat. Op liefdesverhalen, bijvoorbeeld. Een hunkering naar liefde en aanraking, die niet zonder meer vervuld kan worden zonder de nodige veiligheidsmaatregelen? Hoe ziet een meet-cute eruit als je niet eens fatsoenlijk aandoenlijk tegen iemand op kunt botsen?
 
In het begin van de pandemie bleek dat ook criminelen liever even thuisbleven, met een dip in de misdaadcijfers tot gevolg. Dat zullen lekkere crimestories worden. Holleeder in de rij bij de Makro met een enorm pak wc-papier.

Zonder gekheid: het zijn toch behoorlijke risico’s die deze keuzes met zich meebrengen. Nu zijn we als schrijvers niet anders gewend dan risicovolle keuzes te maken, maar misschien lijkt deze periode straks een boze droom uit het verleden en is de anderhalvemetersamenleving een achterhaald concept gebleken.
 
Misschien lijkt Post Corona wel heel erg op de precoronatijd. Waarachtige verhalen van intrigerende mensen zijn van alle tijden en een mondkapje meer of minder zal daar geen afbreuk aan doen.
 
Toch inspireert het me als ik nadenk over al die zolderkamers, schrijfstudio’s en werktafels waar druk wordt nagedacht over hoe en of Post Corona onze verhalen moet halen.
 
Wees voorzichtig, mensen.

Wat zoek je?