Hoofdredacteur is filmveelvraat

Scenaristen kennen Oene Kummer (1966) al jaren van de trouwe filmnieuwsbrief in de mailbox, waarin hij nieuwtjes uit de filmwereld brengt. In het echte leven is hij journalist en schreef over film voor Preview, Veronica Magazine, Troskompas, Planet Internet, Blvd. en De Filmkrant, over popmuziek voor OOR en over theater en boeken voor Sp!ts. Hij woont in Amsterdam en heeft een vriendin en een dochter, Lisa Smit, die actrice is.

Oene Kummer is de nieuwe hoofdredacteur van Plot en die rol lijkt hem op het lijf geschreven: een gedreven filmveelvraat met joviale uitstraling, geïnteresseerd en op de hoogte. Hij loopt al eeuwen mee in de filmwereld, waarin hij veel contacten heeft. Maar als doorgewinterd journalist vindt hij het ook leuk om met scenarioschrijvers aan het werk te gaan. “Dat is toch weer een ander slag.” Of hij leiding kan geven aan een redactie? “Ik ben iemand van het harmoniemodel”, zegt hij diplomatiek, “niet echt een geboren leider, maar ik kan goed luisteren en ik vind het leuk om samen te werken, dus dat gaat wel lukken.”

Heeft hij zelf ook iets geschreven? Twee korte filmscenario’s, vertelt Oene. De eerste was Liefs uit de Linnaeusstraat: “Theo van Gogh is op de hoek van mijn straat vermoord en op diezelfde dag overleed mijn vader. Daar heb ik iets over geschreven en Barbara Bredero heeft daar een film van gemaakt, van tien minuten.” Zijn tweede korte filmscenario heet Onzichtbaar, en dat is het helaas ook gebleven, vertelt Oene zonder rancune. Dus het vak scenarioschrijven is hem toch niet zo bevallen? Oene haalt zijn schouders op. “Om een goede scenarist te zijn moet je super gedreven zijn, en als je dat niet genoeg bent, dan kun je het beter aan anderen overlaten die dat wel zijn.”

Apart wereldje
De scenaristenwereld is een apart wereldje, met een heel andere kijk op film, daar is hij wel benieuwd naar. Hij is gewend om met acteurs te praten of met regisseurs, maar schrijvers blijven meestal een beetje op de achtergrond. Dat is dan meteen één van de dingen waarin hij verandering wil brengen. Scenaristen mogen zich wat hem betreft wel eens wat meer als sterren gaan gedragen. Ze mogen zich meer manifesteren en niet alleen als er kabelrechten in het geding zijn, maar ook in het algemeen: “Het belang van de scenarist mag nimmer worden onderschat en eigenlijk vind ik dat scenaristen daar zelf wat aan moeten doen: het zijn vaak eigenwijze mensen met persoonlijkheid, die zodra een film in productie gaat geruisloos in de coulissen verdwijnen, en dat ook helemaal prima vinden”, stelt Oene. Scenaristen mogen best wat meer van die schijnwerpers gaan houden en er zelfs gebruik van maken, omdat dat heel nuttig is. Ze moeten meer voor zichzelf opkomen, ook inhoudelijk, zich niet van tafel laten vegen als een lastige vlieg. En opkomen voor hun rechten. “Zoals met dat gevecht om de kabelrechten: daar zie je dat de scenaristen wel aan het wakker worden zijn. Dat vind ik een goede zaak.”

Jongens en meisjes, zorg dat je in de spotlights komt. Je bent je eigen product

Als voorbeeld van het gebrek aan emancipatie noemt Oene het simpele feit dat hij weinig scenaristen kent die een goede foto van zichzelf kunnen presenteren. “Laat een castingfotograaf een foto van je maken. Investeer daar een paar honderd euro in. Zie het zo: als die foto’s er zijn, zullen ze ook gebruikt worden. Al is het maar op social media; als het over jouw project gaat, zorg dan dat daar een leuke foto van jou bijstaat! En bedenk dan ook: wat wil ik dat mijn uitstraling is, bespreek dat met de fotograaf.” Oene heeft natuurlijk helemaal gelijk, maar als ik hem vervolgens vraag of hij een foto van zichzelf heeft, voor bij dit interview, begint hij te blozen en te mompelen dat hij ‘op dit moment even geen geschikte foto voorradig heeft’… En deze man vindt scenaristen te bescheiden! Maar Oene houdt voet bij stuk: “Jongens en meisjes, zorg dat je in de spotlights komt. Je bent je eigen product, in deze tijd, waarin schrijvers zich steeds meer als producenten manifesteren, is dat geen overbodige luxe!”

Meer glamour
Moeten we in Plot wellicht ook meer glamour brengen? Oene knikt enthousiast. “Meer uitstraling: wij zijn belangrijk en we laten het ook zien!” Wat vindt hij dan van de vakprijs, vraag ik, die wij ons als scenaristen zelf toekennen, de Zilveren Krulstaart? Moeten we niet eens een nieuwe prijs verzinnen, die wat minder ironie en wat meer trots, ja zelfs glamour uitstraalt? Nee, dat vindt Oene dan weer niet. “Ik ben dol op varkens”, zegt hij lachend. Ooit was de Zilveren Krulstaart een geuzennaam, maar inmiddels zijn we dat punt gepasseerd, nu is het een heel goed merk geworden. Van mij mag die krulstaart blijven!”

Oene Kummer heeft meer ideeën voor Plot, die na dit laatste papieren nummer doorgaat als digitaal magazine. Zo vindt hij dat het blad jonger moet. En hij zou graag een prijsvraag voor een korte film uitschrijven in Plot, voor jonge schrijvers. De beste wordt dan gemaakt. Misschien zou dat gefinancierd kunnen worden via het Lira of het Filmfonds. Die mogelijkheid wil hij serieus gaan onderzoeken. Waarom per se jonge schrijvers, vraag ik. Mag een oudere schrijver niet meedoen? “Jawel”, zegt Oene, maar hij vindt Plot een tikje ouwelijk. “Een 40-ers en 50-ers uitstraling.” Verjongen kan wat hem betreft door meer jonge makers aan het woord te laten, dan trek je meer jonge lezers. En een wat breder publiek aanspreken dat ook op internet leest.
Oene vindt verder dat Plot vooral positiviteit over het vak moet uitstralen. Hij heeft een leuk en leesbaar magazine voor ogen, “dat niveau heeft en waar je inspiratie uit haalt.” Er mag ook wel eens een verhaal in dat wat kritischer is, of dat stemt tot nadenken. Plot online kan straks meer aansluiten bij de actualiteit. Je kunt ook meer ruchtbaarheid geven aan je verhalen, via social media. “Je kunt je redactie bijvoorbeeld meegeven: probeer iemand minstens één spraakmakende uitspraak te ontlokken die je in een persbericht kan zetten.” Maar het moet ook weer niet te hyperig worden: “Het is nu een magazine voor een kleine doelgroep, maar die doelgroep verbreden mag best.”
Is er nog iets waar hij in Plot meer aandacht aan wil gaan besteden? Oene denkt even na: “Ja, aan documentaires en ook aan webseries, zoals De meisjes van Thijs, een leuk initiatief waarin jonge schrijvers meters kunnen maken.” Als onderbelicht genre noemt hij nog sketch comedy’s, zoals Popoz (Comedy Central), “allemaal leuke nieuwe vormen waar we in Plot wat mee kunnen.”