Grabbelton

Sinds de bioscopen weer open zijn, doet de Nederlandse film het opvallend goed. De enerverende oorlogsfilm De Slag om de Schelde lokte meer dan 400.000 bezoekers naar de bioscoop en werd bekroond met een Platina Film. Het nog altijd populaire fenomeen De Luizenmoeder zal vermoedelijk spoedig volgen, terwijl o.a. de romantische komedie Meskina en de familiefilm De Nog Grotere Slijmfilm reeds een Gouden Film behaalden.

De aan het begin van de pandemie uitgesproken vrees dat er in de toekomst in de bioscoop alleen nog maar ruimte zou zijn voor Amerikaanse blockbusters is tot nu toe niet uitgekomen. Sterker nog, die worden slechts mondjesmaat uitgebracht, omdat films als The Suicide Squad en Black Widow onder de huidige omstandigheden moeite hebben om de omzet te halen die ze vanwege hun hoge productiekosten nodig hebben om winstgevend te zijn. Ook het gelijktijdig in de bioscoop en op streaming uitbrengen van films blijkt vooralsnog niet de gedroomde oplossing.

Streamers zijn wel heel geschikt om lang vergeten films weer onder de aandacht te brengen. Wie bijvoorbeeld Netflix heeft, zal het vermoedelijk niet zijn ontgaan dat er sinds een paar maanden opvallend veel oudere Europese films te zien zijn. Dat heeft onder meer te maken te hebben met Europese regelgeving, die de Amerikaanse gigant verplicht om een bepaald percentage Europese films te streamen.

Veel titels zijn afkomstig uit de rijke catalogus van het Franse Studio Canal, waar Netflix de rechten op heeft. Daarnaast zijn er ook veel films uit o.a. Scandinavië en Italië toegevoegd.

Het geeft me het gevoel dat ik door een ouderwetse videotheek dwaal, waar ik de weg niet ken

Een duidelijke lijn zit er niet in het releasebeleid van Netflix. De ene week zet men er acht films met Jean-Paul Belmondo op, de week erop zeven met Alain Delon, maar daaromheen zitten zoveel losse titels dat het lastig is om het overzicht te houden.

Er wordt niet echt gecureerd op filmmakers of tijdsperiodes, en naast enkele klassiekers (zoals Brighton Rock van John Boulting of Lola van Fassbinder) die je nog wel eens bij een retrospectief in EYE zou kunnen tegenkomen, worden ook veel minder bekende films toegevoegd. Het effect doet aan een grabbelton denken.

Misschien is dat laatste de reden dat ik me er prima mee vermaak. Het geeft me het gevoel dat ik door een ouderwetse videotheek dwaal, waar ik de weg niet ken (en de videotheekhouder afwezig is) maar af en toe wel iets vind dat me kan bekoren. Bijvoorbeeld de obscure Hitchcock-achtige thriller Qui (met Romy Schneider) of de iets bekendere misdaadfilm Le Corps de mon Ennemi (met Belmondo). Films die bepaald niet boven kritiek verheven zijn, maar wel een fascinerend inkijkje bieden in een Europese filmwereld die niet meer op deze manier bestaat.

Sommige titels roepen ook vragen op: betekent het toevoegen van Champagne van Alfred Hitchcock dat ook de andere vroege Hitchcocks waarvan de rechten bij Studio Canal lagen binnen afzienbare tijd aan het aanbod zullen worden toegevoegd?

Het feit dat een andere vroege, stille Hitchcock, The Farmer’s Wife, op 1 september wordt toegevoegd, wijst daar wel op. Het Britse National Film Archive (NFA) en het British Film Institute (BFI) hebben indertijd anderhalf miljoen pond uitgegeven om ‘s mans stille films – de zogeheten ‘Hitchcock 9’ – te restaureren en als Netflix ze nu allemaal online gaat zetten, zou dat best met enige fanfare mogen gebeuren.

Wellicht dat Netflix in de toekomst ook oudere Nederlandse films kan gaan streamen. Ik denk dat daar best een publiek voor is.