De nieuwe Dylan

“De Nederlandse film heeft een probleem.” Als ik een euro kreeg voor elke keer dat ik die zin de afgelopen jaren ergens hoorde of zag, dan zou ik nu geld genoeg hebben om een leuk vakantiehuisje in Frankrijk te kopen.

In de kern komt het erop neer dat de publieksfilm steeds minder bezoekers trekt en dat er te weinig artistiek hoogstaande films geselecteerd worden voor de hoofdprogramma’s van de festivals die er echt toe doen. Over dat laatste zegt Urszula Antoniak enkele zinnige dingen in het interview dat ik voor deze Plot met haar had.
 
Wat betreft de commerciële film hadden we de afgelopen tijd te maken met de komst van een aangekondigd fenomeen. En dan heb ik het niet over het compleet geflopte Redbad, maar over De film van Dylan Haegens. Oftewel: de populaire YouTuber uit Venray die met zijn team een heuse bioscoopfilm heeft gemaakt.
 
Toen de filmtrailer binnen twee weken een miljoen keer was bekeken, was wel duidelijk dat hier iets bijzonders aan de hand is. Dus bezocht ik op de donderdag van de release de eerste voorstelling in het Amsterdamse Pathé De Munt om de nieuwe Dylan te zien. De (door Michiel Peerenboom geschreven en door Bas van Teylingen en Haegens zelf geregisseerde) film is voor een koopje gemaakt en dat zie je er net iets te vaak aan af. Van een plot is nauwelijks sprake en je kan wel proberen om iedere zwakke scenariowending op te vangen met een meta-filmgrap (ter vergelijking: “Als ik nu zou stoppen met deze column zou het wel een heel kort stukje worden, dus ga ik nog maar even door haha”), maar dat is een of twee keer grappig en daarna niet meer.

 
Gevoel voor comedy kan Haegens & co echter niet ontzegd worden, hetgeen onder andere tot uiting komt in enkele prettig absurdistische scènes met Ilse Warringa (a.k.a. juffrouw Ank uit De luizenmoeder) als een gestoorde receptioniste. Haegens zelf is bovendien gezegend met een Mike Myers-achtige uitstraling en weet hoe hij de camera naar zijn hand kan zetten.
 
Bovendien is vanaf de eerste scène duidelijk voor wie de film gemaakt is: voor de volgers van Dylan Haegens, natuurlijk! Dat lijkt nogal voor de hand te liggen, maar er zijn ook in de eerste helft van dit jaar weer genoeg Nederlandse films uitgebracht waarbij het juist volstrekt onduidelijk was voor wie ze nu precies bestemd waren.
 
Nadat vorig jaar het met YouTubers als MeisjeDjamila gevulde Misfit al bijna een kwart miljoen bezoekers naar de bios lokte, lijkt ook De film van Dylan Haegens een succes te worden. De Gouden Film was na acht dagen in elk geval al binnen. Binnen afzienbare tijd zullen nog meer films met YouTubers in de bioscoop verschijnen, om te beginnen Elvy’s World: So Ibiza (vanaf 26 september).
 
Het is een trend die een bloeiperiode zal kennen – net zoals bijvoorbeeld de verfilmingen van Annie M.G. Schmidt en Carry Slee – tot het weer tijd wordt voor iets anders. Films met YouTubers die vooral jongeren aanspreken zijn ook niet de oplossing voor het probleem van de commerciële Nederlandse film, en deze nieuwe Dylan zal vermoedelijk nooit zo legendarisch worden als de oude Dylan. Maar er zit wel weer beweging in de Nederlandse jeugdfilm, een genre dat na alle eerdere successen de afgelopen jaren een beetje ingedut leek.