Wegduiken in fantasie

Scenarioschrijver, filmdocent en scripteditor Luca Izeboud studeerde in 2017 af aan de Hogeschool van de Kunsten in Utrecht richting Scenario & Regie en deed in 2019 een master scriptwriting aan de Bournemouth University. Hij schreef de korte films Personage (2015) en The Persistence of Memory (2017), deed van beide ook de regie, en Niet meer (2024). Meest recent zat Luca in de schrijfteams van Alles Flex (2025) en Elixer (2025).

Schrijf je momenteel aan iets?
Ik ben aan een horrorfilm bezig, in samenwerking met een producent, maar daar kan ik momenteel niet zoveel over zeggen. En ik schrijf een korte film over een jonge studente die komt samen te wonen met een dame van de oude stempel. Zij moeten ondanks de generatiekloof zien samen te leven en hun onderlinge verschillen zien op te lossen. Hier is nog geen producent voor, omdat het script nog in ontwikkeling is. Maar ik hoop die wel op een gegeven moment te vinden en zou de film het liefst zelf regisseren.

Is schrijven je hoofdberoep?
Ik zou willen dat het mijn hoofdberoep was, maar ik kan er nog niet volledig van rondkomen. Dus ik geef daarnaast ook les op het gebied van film en scenarioschrijven. Dat doe ik onder andere op de Nederlandse Academie voor Beeldcreatie, maar ook weleens voor andere werkgevers en leeftijdsgroepen. Dat bevalt erg goed.

Word je gelukkig van schrijven?
Ja, dat is precies waarom ik het doe. Als het niet mijn werk was, zou ik nog steeds voor mezelf schrijven. Het is voor mij de meest effectieve manier om in mijn fantasie weg te duiken. De praktische dingen maken het soms iets minder leuk om in de industrie te werken, er is weinig werk en dat maakt het allemaal wat onzeker, maar het schrijven zelf is zo leuk dat ik dat voor lief neem.

Schrijf je elke dag?
Ja, maar niet elke dag voor mijn werk. Soms schrijf ik gewoon voor mezelf of zelfs met anderen online. Dan hoef ik niet zo kritisch te zijn en kan ik echt volledig voor mijn eigen plezier schrijven.

Voor welke film ben je onlangs naar de bioscoop gegaan?
Ik moet eerlijk toegeven dat ik al even niet meer naar de bioscoop ben geweest, ik vind het tegenwoordig toch vaak makkelijker om thuis films te kijken. Maar de laatste film die ik in de bioscoop zag was Small Things Like These, geschreven door Emma Walsh, naar een boek van Claire Keegan. Ik was er voornamelijk nieuwsgierig naar omdat Cillian Murphy de hoofdrol speelt, dat vind ik echt een fantastische acteur. De film gaat over een kolenboer in Ierland in de jaren ’80, die bij een klooster waar hij bezorgt allemaal misstanden ziet waar vrouwen die buitenechtelijk zwanger zijn geraakt slachtoffer van zijn. Hij wil ze helpen, maar weet dat de lokale kerk hem en zijn familie volledig kapot kan maken als hij dat doet. Er staat dus enorm veel op het spel en het representeert een belangrijk stuk geschiedenis. Toch blijft de film heel rustig en integer. Het viel me op dat er helemaal geen muziek wordt gebruikt. Ik vond het heel knap hoe ze met minimalistische middelen de emoties zo hoog weten op te spelen.

Thuis heb ik laatst de film A.I. (2001) opnieuw gekeken, van Steven Spielberg, wat een project van Stanley Kubrick was, maar die overleed voor hij het kon afmaken. De film is een duister sprookje in een futuristische wereld, over een  jonge robot die als eerste robot echt liefde voelt. Maar de wereld haat robots en ziet hen als een bedreiging. Dus als zijn adoptieouders hem verlaten, gaat hij op een missie om een ‘echte’ jongen te maken, zodat zijn moeder weer van hem houdt. Het is een ontzettend mooi en verdrietig verhaal en ik heb het idee dat deze film zwaar ondergewaardeerd is. Nu A.I zo in opkomst is, is het ook een behoorlijk relevante film. Ik kan hem iedereen aanraden.

Weet je wat er momenteel aan Nederlands drama op televisie is?
Ik ben benieuwd naar de film iHostage [regie Bobby Boermans, 18 april op Netflix] en ik kijk momenteel op NPO Start naar Elixer [regie Dana Nechushtan], waar ik zelf aan heb meegeschreven. Dat is alweer een flinke tijd geleden, en het is heel leuk om nu met een frisse blik te zien wat het geworden is. Ik vind de casting erg goed werken en vind het tot nu toe heel mooi uitgepakt.

Welke film had je willen schrijven?
Dat is een lastige vraag, er zijn zoveel goede films, maar dan kies ik toch voor Good Will Hunting. Het is een mooie humane film en Matt Damon en Robin Williams zijn een gouden combinatie. Bij sommige scènes zat ik soms tegelijkertijd te janken en te lachen.
Ik hou heel erg van psychologische thema’s en ik vond de boodschap heel mooi: dat je soms zelf je grootste obstakel bent en soms andere andere mensen nodig hebt om je daaroverheen te zetten.

Wat is je sterkste punt als schrijver?
Ik heb me ooit laten vertellen dat ik wel goed ben in de pacing van scripts. En ik denk dat ik, omdat ik het script eerst beeldend uitdenk voordat ik ga schrijven, het ook wel beeldend opschrijf. Dat het verhaal visueel goed te volgen is. Maar misschien is het eigenlijk wel iets anders, ik vind het moeilijk om bij mezelf in te schatten.

Wat moet je als schrijver nog leren?
O, heel veel, ik leer nog steeds bij. Een van de dingen waar ik recent tegenaan loop is dat ik er tijdens het schrijven veel nieuwe dingen bij verzin waardoor ik afdwaal van van de kern. Dan zie ik op een gegeven moment door de bomen het bos niet meer.

Van wie heb je het vak geleerd?
Ik heb bij mijn opleidingen natuurlijk veel geleerd, ook over het vak film zelf, maar misschien heb ik wel het meest geleerd van de schrijvers met wie ik heb samengewerkt. Zo heb ik via Team-up voor Elixer geschreven [Met de Team up-scenarioregeling biedt het NPO-fonds beginnende talentvolle scenarioschrijvers de kans vlieguren te maken bij (web)drama van de Publieke Omroep]. Ik was op dat moment nog erg nieuw in de professionele industrie, en dan is het heel leerzaam om met ervaren schrijvers, onder wie Maaik Krijgsman, in een kamer te zitten, en te kunnen kijken hoe zij het doen.

Ten slotte, aan wie moet de Luca Izeboud schrijfbokaal worden uitgereikt?
Aan Phoebe Waller Bridge die onder andere Fleabag heeft geschreven. Ik vind het heel knap hoe zij humor en drama weet te combineren. In eerste instantie is het komedie en zit je naar best stereotiepe karakters te kijken, maar weet die types vervolgens menselijk te maken en hun kwetsbaarheid te laten zien, waarna hun pijn extra hard binnenkomt.