Sisters: wrang verleden verwerkt in een dansfilm
Rosita Wolkers is vorig jaar afgestudeerd aan de scenario-opleiding van de Nederlandse Filmacademie met Sisters, een dansfilm die inmiddels winnaar is van talloze prijzen en van Amsterdam via Tel Aviv naar Los Angeles zal reizen als de Nederlandse inzending voor de studentenoscar. “Het is een eerlijke film en dat voel je.”
Sisters gaat over drie zusjes die opgroeien in een verwaarloosd gezin. Ze overleven omdat ze samen zijn en gebruiken dans om niet te hoeven nadenken over de situatie waar ze in zitten.
Voordat het idee voor het verhaal er was, was er de dans. Ik had eerst een idee over een man en een vrouw, iets met drie fases in een relatie. Maar het moest echt een dansfilm zijn. Ik zag in mijn verbeelding al twee figuren bewegen en ik wist gewoon dat ik daar iets mee wilde doen. Toen heb ik Daphne Lucker benaderd. Ik wist dat zij een dansachtergrond had en dat zij bij haar aanmeldingsgesprek had gezegd dat ze dansfilms wilde maken, we waren een goede match. Om te beginnen zijn we naar een dansfilm gaan kijken, Dancer, een documentaire van Sergei Polunin over een balletdanser.
Het verhaal is eigenlijk later pas gekomen. Daarvoor zochten we naar het raakvlak tussen ons als scenarist en regisseur. We kwamen al snel uit op familiebanden, specifiek de band tussen zussen. Door daar heel veel over te praten kwam de periode dat je jong bent naar voren, waarin je nog minder communiceert met spraak en meer met je lichaam. Wanneer je relaties dus veel fysieker zijn. Dat bleek meteen een goed uitgangspunt.
Het verhaal is heel persoonlijk. Ik heb net als de hoofdpersonage in de film twee oudere zussen. De oudste maakt heel veel mee, maar dat heeft zijn weerslag op de jongere zusjes. Het verhaal gaat nu over een vader maar dat was eerst een moeder; en je vult nu vanzelf seksueel misbruik in, maar het is altijd huiselijk geweld geweest. Het was eerder ook letterlijker. Alle aanpassingen waren er eigenlijk ook om het verder van me af te zetten. Dat was de drive om dit te maken en het goed te maken. Er zijn zoveel kinderen die in zo’n situatie zitten. Daar komt denk ik het succes van Sisters ook vandaan; het is een eerlijke film en dat voel je.
Wat het beeld betreft ben ik enorm geïnspireerd door de film Off Ground van Boudewijn Koole, over een moeder en haar zoon, echt een prachtige film, die vooral qua vertelling en beweging altijd in mijn achterhoofd is blijven hangen. Vooral ook binnen die setting, met dans. Dat raakte me. Zoiets wilde ik sindsdien maken. En hoe daar dan Sisters uitkwam? Ik ben heel veel jeugdherinneringen gaan opschrijven, dingen die ik zelf met mijn zussen deed of dingen die zouden kunnen gebeuren met drie zussen die alleen zijn. Er zijn ook veel gevaarlijke situaties waarin je terecht kunt komen, omdat je allemaal jong bent en elkaar uitdaagt en er geen toezicht is. En zo zijn we scènes gaan opbouwen.
Sisters Trailer from Thomas Mataheru on Vimeo.
Op dat moment waren er nog geen vaste choreografen of danseressen aan het project verbonden. Die castings inspireerden zo. Naar drie jonge meiden kijken die een improvisatie doen die je recht in het hart raakt, omdat ze iets puurs aan het doen zijn zonder dat je dat van ze vraagt. Dat rauwe zat ook in Off Ground, dat ongepolijste van een dans. Ik vind het altijd jammer wanneer een danser een beweging maakt en je aan de uitstraling merkt dat het gemaakt is, gespeeld. We zochten vanaf het begin naar dat ongepolijste. Uiteindelijk vonden we dus onze choreografe Emma, die heel erg vanuit iemands energie en uitstraling werkt, een stijl die perfect aansloot bij wat we wilden maken.
Nu ik ben afgestudeerd voel ik meer ruimte en vrijheid om te experimenteren. Op dit moment zijn Daphne en ik bezig met een tweede dansfilm. Ik vind het een genre waarmee eindeloos veel mogelijk is en ben er ook nog niet klaar mee. Ik zou heel graag een lange film maken; ik ben benieuwd hoelang je een kijker geboeid kunt houden met dans. Dat is moeilijk te realiseren, er zijn weinig potjes voor. Vroeger had je ‘point taken’. Daar zijn een paar hele leuke dansfilms uit voortgekomen. In de Straat, die ik nu aan het ontwikkelen ben, zit ook dans maar op een andere manier. Die gaat over de ballroom-scene, waar dans een heel persoonlijke manier van expressie is maar ook een familie creëert. Weer een hele nieuwe ingang. Misschien kun je ook wel een horrordansfilm maken. Wie weet? De opties zijn volgens mij eindeloos.
Foto Rosita Wolkers: Nosh Neneh