Ouderwets volle zalen

Eind deze week begint het Nederlands Film Festival, dat een week later zal eindigen met de traditionele uitreiking van de Gouden Kalveren.

Nu al meen ik te kunnen stellen dat het in artistiek opzicht een prima jaar was, met veel geslaagde producties voor een relatief groot publiek.

Ik vermoed dat De Slag om de Schelde de grote Kalveren-favoriet is in de categorie speelfilm. Uitstekende recensies, meer dan 400.000 bezoekers, een verhaal met een hart en een ziel en door Matthijs van Heijningen jr. indringend geregisseerde oorlogscènes met internationale allure. Eigenlijk onbegrijpelijk dat hij (met zijn Amerikaanse remake van The Thing) pas twee speelfilms op zijn naam heeft staan.

Een overwinning voor The forgotten Battle (zoals de internationale titel luidt) zou niet alleen goed voorstelbaar maar ook een beetje voorspelbaar zijn, dus wellicht gaan de DAFF-leden toch een andere kant op.

De Oost is er bijvoorbeeld ook nog. Die andere, grote (oorlogs)film van dit jaar, over de Indonesische onafhankelijkheidsstrijd. Een avontuurlijke maar ook grillige film, die bijzondere keuzes durfde te maken. In commercieel opzicht absoluut in de wielen gereden door De Slag om de Schelde zou een overwinning bij de Kalveren een mooie opsteker zijn voor regisseur Jim Taihuttu & Co. Of het op een tweestrijd tussen deze twee kemphanen uitloopt, durf ik niet te zeggen. Maar ook prijzengala’s zijn natuurlijk, net als voetbal, oorlog.

De Slag om de Schelde

Een originele keuze voor een of meerdere Kalveren zou bijvoorbeeld Meskina zijn. Ikzelf was prettig verrast door de dynamiek en visuele flair die regisseur Daria Bukvic tentoonspreidde in deze romantische komedie over een door Maryam Hassouni voortreffelijk gespeelde meskina (zielenpoot), die zich op eigenzinnige wijze een weg door het leven en de liefde probeert te banen.

Mijn persoonlijke favoriet is echter een echte ‘journalistenfilm’: De Veroordeling. Eindelijk een Nederlandse film die zich kan meten met Amerikaanse klassiekers als Spotlight en All the President’s Men! Ik vind eigenlijk alles goed aan deze ijzersterke film over de Deventer Moordzaak: het  doorwrochte scenario (van Bert Bouma en regisseur Sander Burger), de serieuze, volwassen benadering van sfeer en toon, de sublieme acteerprestaties, etc. Jammer dat de stemmers straks moeten kiezen tussen Yorick van Wageningen (als Michael de Jong) of Lies Visschedijk (als Meike Wittermans), want ze hadden wat mij betreft allebei een Kalf verdiend.

Maar goed, het veld is breed en ook kleinere films als Love in a Bottle van Paula van der Oest en Mitra van Kaweh Modiri lijken niet bij voorbaat kansloos. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de films die op het NFF in première zullen gaan.

Als openingsfilm geldt Mijn Vader is een Vliegtuig van Antoinette Beumer en Maaik Krijgsman automatisch als een van de kanshebbers, maar wat te denken van de andere films? De nieuwe Alex van Warmerdam, Nr. 10, fungeert als slotfilm, en zal ongetwijfeld de moeite waard zijn. Ook de nieuwe films van relatief jonge talenten als Margot Schaap (Drijfzand) en Shariff Korver (Do not hesitate) kunnen voor een verrassing zorgen. Daarnaast gaat de hopelijk spectaculair goede serie The Spectacular in première, net zoals er ook op het gebied van korte films, documentaires en interactieve producties het nodige te beleven zal zijn.

Na de door corona gedomineerde editie van vorig jaar, valt er in de hopelijk ouderwets volle zalen in Utrecht dit jaar gelukkig weer veel te zien en te genieten.

Wat zoek je?