Orde in de chaos

Ik las in de New York Times dat er mede door de opkomst van streamingdiensten als Amazon en Netflix elk jaar honderden nieuwe tv-series bijkomen. Tel daar het aantal series bij op dat ieder jaar een nieuw seizoen krijgt plus alle speelfilms die er worden gemaakt, en vergeet ook vooral niet de talloze korte films die jaarlijks het licht zien, dan kom je op aantallen die door niemand meer te bevatten zijn en al helemaal niet te bekijken. 

Wat me brengt bij het belang van lijstjes en prijzen. Nu ben ik zelf vaak de eerste die zegt dat je het belang van lijstjes en prijzen moet relativeren (behalve toen we met Plot genomineerd werden voor de Louis Hartlooper Prijs, toen vond ik het opeens heel belangrijk), maar ze zijn wel heel handig om orde in de chaos te scheppen. Van Nipkow-schijf tot Televizier-ring, van Gouden Kalf tot Golden Globe en van de tv-tips in dag- of weekblad tot de maandelijkse lijst met twintig meest gewaardeerde series en films op Netflix, het zijn allemaal geheugensteuntjes om wijs te worden uit het gigantische aanbod waar we door worden overspoeld. 
 
Lezers die lid zijn van het Netwerk Scenarioschrijvers weten wellicht al waar ik naartoe wil, want zij kregen onlangs een mail met onder andere drie lijstjes met de titels van de scenario’s op het gebied van tv-drama, speelfilms en korte films, die zijn ingestuurd voor de Zilveren Krulstaarten. Met daarbij het vriendelijke verzoek om in elke categorie drie titels te nomineren die voor de Prijs der Prijzen in aanmerking komen. Met als doel om daar in een volgende stemronde weer een winnaar uit te kiezen. Ook dat is al lastig genoeg, omdat er ook in ons land een hoop wordt gemaakt – ik telde in totaal 173 ingezonden producties – en je noodgedwongen kiest uit de producties die je in de loop van het jaar hebt gezien en je hoopt dat de filmgoden je vergeven dat je andere producties ongezien overslaat. 
 
In de beginperiode van de Krulstaart (die sinds 2001 wordt uitgereikt, aanvankelijk in een enkele categorie) was het nog lekker overzichtelijk: het ene jaar won er een scenario van Robert Alberdingk Thijm, het jaar erop een script van Frank Ketelaar. Maar ook in dat opzicht is Nederland veranderd en diverser geworden. Een van mijn favorieten van dit jaar is bijvoorbeeld de tv-film Tom Adelaar, geschreven door Ashar Medina, die vorig jaar al werd bekroond voor zijn korte film Jungle. 
 
Geen idee of mijn voorkeur wordt gedeeld, maar ik ga toch weer stemmen (al moet ik er wel even aan denken dat ik dat voor 12 uur op dinsdag 26 februari doe), want door de negen nominaties en de drie uiteindelijke winnaars ontstaat een fijn lijstje van producties die je zeker gezien moet hebben. Een paar jaar geleden ontdekte ik op deze manier bijvoorbeeld de door Matthijs Bockting en Eva M.C. Zanen geschreven tv-film Hoe het zo kwam dat de ramenlapper hoogtevrees kreeg, die garant bleek te staan voor vijftig minuten kostelijk vermaak. 
 
De uitreiking van de Zilveren Krulstaarten vindt trouwens plaats op zondag 17 maart, dan weten jullie dat alvast. 
 
Oene Kummer