Of het scenario ertoe doet!?
Het lijkt alweer lang geleden dat de Plot-redactie op een mooie herfstdag naar Utrecht afreisde om de uitreiking van de Louis Hartlooper Prijs bij te wonen.
Gertie Schouten had haar mooiste jurk aan, Mirjam Groen viel als rookie of the year met haar neus in de boter, Marc Veerkamp zat op zijn gezellige praatstoel en Bart Juttmann arriveerde net op tijd in een maatpak van Italiaanse makelij, waardoor hij eruitzag alsof hij net van de set van The Sopranos kwam aangewandeld.
En ik? Ik mocht, gelukkig samen met de anderen, op uitnodiging van juryvoorzitter Sytske Kok naar voren komen om een certificaat met een Eervolle Vermelding voor Plot in ontvangst te nemen en een kort dankwoord uit te spreken. Waarbij ik prompt vergat om de Auteursbond te bedanken voor het feit dat ze ons in staat stellen om deze mooie publicatie te maken. Dus dat doe ik bij deze alsnog!
De hoofdprijs ging naar Joyce Roodnat voor haar boek Hee.. zie je dat!? – De films van Ed van der Elsken, maar blijkbaar hadden we het de jury zo lastig gemaakt dat ze speciaal voor ons deze voor de Louis Hartlooper Prijs nieuwe categorie in het leven hadden geroepen.
In het juryrapport werd Plot omschreven als “een publicatie met zeer veel potentie die nog volop in ontwikkeling is. Met bewondering voor de getoonde ambitie en met de kanttekening dat nog meer geprofiteerd zou kunnen worden van de interactieve mogelijkheden die een online magazine biedt. (…) De teksten geven een verdieping bij de actualiteit van de Nederlandse filmcultuur in de breedste zin. Van een analyse over de opbouw van het genre romcom, tot een interview met de Hongaarse art house cineast Bela Tarr. Van informatie over de nieuwste ontwikkelingen op het gebied van het auteursrecht tot interviews met Nederlandse scenaristen over hun beroepspraktijk, alles komt aan bod. Informatief, prettig leesbaar, gevarieerd.”
Natuurlijk waren die mooie woorden reden voor een feestje. We kregen bloemen en na afloop waren er biertjes en bitterballen en het feest ging tot diep in de nacht (of nou ja, in elk geval een uur of negen ‘s avonds) door, en toen moesten we allemaal weer eens op huis aan, want het festival was pas net begonnen en zou nog heel lang duren.
De volgende dag al werd de idylle ruw verstoord, toen onze journalistieke collegae Dana Linssen (Filmkrant-hoofdredacteur en NRC-recensent) en Jan Pieter Ekker (Chef Kunst van Het Parool) op de Dag van het Scenario verkondigden dat het scenario, of eigenlijk: het verhaaltje, er in hun ogen “helemaal niet zo toe deed”. In elk geval niet bij het beoordelen van films voor het Forum van de Regisseurs, het programmaonderdeel dat door hen op het Nederlands Film Festival werd gecureerd.
Ik zal nooit vergeten hoe een zichtbaar in zijn wiek geschoten presentator Don Duyns, zelf ooit twee jaar actief als theaterrecensent, het duo toebrieste zich nader te verklaren en hoe Dana Linssen, die zelf ooit een scenario schreef, manmoedig verklaarde dat ze, als zij behoefte had aan een goede structuur, wel een roman ging lezen. Het deed nogal wat stof opwaaien in de zaal en leidde onder andere tot dit behartenswaardige artikel van Luuk Imhann op Cine.nl.
Jammer, ook omdat genoemd Forum van de Regisseurs de parel in de kroon is van het huidige NFF. Makers worden met het grootste respect behandeld en honderduit gevraagd naar hun motieven. Zo bezocht ik een vertoning van de meesterlijke film In Blue, waarbij regisseur en co-scenarist Jaap van Heusden vooraf uitgebreid werd bevraagd door theatermaker Thibaud Delpeut en na de vertoning nog zeker een half uur werd nagepraat onder leiding van Linssen & Ekker. Tijdens de Dag ging de nuance al snel verloren en, na nog wat heen en weer gepraat, was duidelijk dat de kloof tussen creatieven en critici diep en onoverbrugbaar bleef. Wellicht dat we er in een volgend nummer nog eens op terugkomen, want het is wel belangrijk om met elkaar in gesprek te blijven.