Kuddedier

Hollywood was een paar weken geleden in rep en roer. Na het (relatieve) floppen van de romantische actiekomedie The Fall Guy en vooral de epische Mad Max-prequel Furiosa was het duidelijk dat het afgelopen was met de filmindustrie. En niet voor heel even maar voor altijd.

Mensen wisten de weg naar de bioscoop simpelweg niet meer te vinden. De kaartjes waren te duur geworden. De inflatie zo hoog dat mensen alleen nog maar geld hadden voor boodschappen en de huur. Damn!

Twee weken later is de stemming alweer volledig omgeslagen. De animatiefilm Inside Out 2 van Pixar opende met een omzet van 155 miljoen dollar (296 miljoen wereldwijd) en de vlag ging uit. Hosanna! De Top Gun: Maverick cq Barbenheimer van dit jaar was gevonden!

Maar de filmwereld zou de filmwereld niet zijn als er niet snel een ander punt van kritiek was gevonden. Inside Out 2 is zo’n vermaledijde vervolgfilm en aangezien Hollywood volgens de insiders de gewoonte heeft om steevast de verkeerde lessen uit kassuccessen te trekken, ligt het voor de hand dat er nog meer sequels gaan komen. Terwijl er eigenlijk behoefte is aan – en hier kan ik het wel mee eens zijn – meer originele films. Want ja, als je geen geslaagde originals verzint, kun je die ook geen vervolg geven.

Het is ook altijd wat. Het is niet goed of het deugt niet. Ook ik hou van originaliteit. Laat mij de nieuwe film van Yorghos Lanthimos zien en ik ben dolgelukkig. Het afgelopen Oscarseizoen met films als Poor Things, Past Lives, The Holdovers, etcetera, ik heb ervan genoten.

Als filmliefhebber heb ik de vrijheid om het ene moment super elitair te zijn en het volgende een buitengewoon loyaal kuddedier

Maar ik betrapte mezelf er laatst op dat ik eigenlijk geen hekel heb aan sequels. De laatste Planet of the Apes heb ik met veel plezier bekeken, Dune 2 eveneens, Furiosa idem dito. Als de films maar goed zijn, vind ik het prima! Tussen alle originele films, en daar zijn er nog altijd genoeg van, geven sequels een gevoel van vastigheid en vertrouwdheid. Als filmliefhebber heb ik de vrijheid om het ene moment super elitair te zijn en het volgende een buitengewoon loyaal kuddedier.

Ik denk dat de liefde voor bepaalde franchises voor mij begonnen is in de jaren zeventig, toen ik als kind Star Wars, verschillende James Bond-films en (begin jaren tachtig) Raiders of the lost Ark in de bioscoop zag. Allemaal topvermaak, toch?

Vooral James Bond is voor mij altijd de ultieme vervolgserie gebleven. Ik kijk de films niet altijd meer als ze weer eens op tv zijn, daarvoor ken ik ze inmiddels iets te goed, maar laatst heb ik de kans gegrepen om Goldfinger en The Spy who loved me voor het eerst in de bioscoop te zien en ik was blij verrast hoe goed die films de tand des tijds hebben doorstaan. Er is toch iets met de kracht van het grote doek dat films een meerwaarde geeft. In dat opzicht zal de bioscoop voor mij altijd een meerwaarde houden boven tv of streaming.

In dat opzicht snap ik ook de Amerikaanse opluchting over het bioscoopsucces van Inside Out 2. Het is zonde dat de film hier pas volgende maand in de bioscoop komt, maar ik was toevallig in de gelegenheid om hem al te zien en het is wederom een aanrader. Toegegeven, iets minder origineel dan de eerste film – maar ja, daar is het dan ook een sequel voor – maar nog altijd een fijn uitje voor het hele gezin. En de les die je uit het succes kan trekken, en die wellicht ook voor Nederland (en Nederlandse films) geldt: als je een film maakt die mensen echt willen zien dan komen ze naar de bioscoop, ongeacht inflatie of hogere prijzen.