Kerstverhaal

Kerst is een tijd van bezinning, zo hoor je weleens, en laat dat nu precies zijn waar de scenarioschrijver geen tijd voor had. Want het was toch wel fijn als die lange lijnen, die pilot en die bijbel nog voor kerst bij de omroep zouden liggen.

Niet dat er rond kerst gelezen werd, de mensen daar wilden ook wel eens een paar weken vrij, maar tóch fijn als het er ligt. “Wil je geen hulp?”, vroeg de bevriende producent. Maar nee, alleen werkte de schrijver sneller en bovendien lekker rustig, door niemand gestoord behalve de kat. En misschien wat huisgenoten die, nadat ze de scenarioschrijver dagen in dezelfde joggingbroek voorbij de douche naar de koffie en weer terug hadden zien sloffen, vast in de auto richting familie of vrienden stapten voor wat lol en vrije tijd.

Stug werd er doorgetypt achter dat beslagen raam van de Haarlemse zolderkamer, een zolder in Amsterdam kon de schrijver immers niet betalen. Niet dat de schrijver geen hitseries had geschreven, maar meedelen in het succes? Het is toch zeker geen Kerstmis? Winst was meer iets voor exploitanten, distributeurs en producenten, want die maakten contracten en namen risico. De scenarioschrijver werkte alleen maar wat plannetjes uit. Soms betaald, soms niet, maar een investering? De schrijver vond het toch léuk om te doen? Het was dan ook niet meer dan logisch dat de naam van de scenarioschrijver zelden opdook in de pers of op een festivalsite. Zelfs toen de schrijver een grote scenarioprijs won, werd in een krantenartikel daarover iedereen van regisseur tot acteurs genoemd, behalve de schrijver zelf. Leuker voor de lezers, zo’n naam die ze kennen.

Nee, de schrijver was blij dat er werk was en ging dat zeker niet met een potje moeilijk lopen doen in de waagschaal stellen. Bovendien, daar was het Netwerk Scenarioschrijvers toch voor? Of niet? Geen idee eigenlijk. De scenarioschrijver had niet echt behoefte aan die borrels. Goedkope wijn drinken met andere gefrustreerde schrijvers met een Calimero-complex, dat kon op ieder festival. En dus krabde de scenarioschrijver zich nog ‘s onder de eierschaal die het fragiele hoofd tooide ter bescherming tegen de boze buitenwereld, en zette zich braaf achter de computer om de deadline te halen.

Alsof ze de ster van Bethlehem gezien hadden togen dramaturgen en eindredacteuren drama richting de Amerikaanse multinationals

Dat buiten de veilige wereld van de zolderkamer een pandemie voortraasde, viel de scenarioschrijver, wiens leven toch al op een permanente lockdown leek, nauwelijks op. Totdat de schrijver tijdens een plaspauze het op mute staande mobieltje op het bureau zag trillen. Twaalf gemiste oproepen. Met bevende handen luisterde de scenarioschrijver de voicemail af. Toch niet weer een afwijzing? Of een aanmaning voor de contributie van het Netwerk, dat moest de schrijver nu toch echt eens regelen voor het einde van het jaar.

Maar nee, het waren producenten. De een na de ander was op zoek naar nieuwe ideeën. Had de scenarioschrijver niet nog iets in een la liggen? Was er nou weer een pitch uitgeschreven door de NPO?

Maar er was iets ernstigers gaande: Hilversum ging gebukt onder een exodus.  Alsof ze de ster van Bethlehem gezien hadden togen dramaturgen en eindredacteuren drama richting de Amerikaanse multinationals, die zich eindelijk roerden in ons landje.  En ze zaten allemaal te springen om films en series, liever vandaag dan morgen!

Langzaam daalde het in bij de schrijver: de wereld was veranderd. Content was King!, maar nu vergezeld van het geld dat nodig is om het te maken. De mensen genoten van de series die de scenarioschrijver schreef. Ze wilden meer! En sneller! De scenarioschrijver kon het nauwelijks meer bijbenen. Waar waren de collega’s?! Er moesten writers’ rooms opgezet worden, ontwikkellabs en brainstormsessies. Maar hoe doen ze dat eigenlijk in het buitenland? En moesten er dan geen nieuwe financiële afspraken komen waarbij de schrijver wel kon meedelen in succes, vermeld zou worden als creator en zeggenschap kon houden over geesteskinderen? Was er niet een club die zich bezighield met al deze belangen?

Het duizelde een moment. Toen stond de schrijver op en liep naar de badkamer, keek zichzelf aan in de spiegel, nam de eierschaal van het hoofd en gooide hem in de prullenbak. Over een halfuur begon de kerstborrel van het Netwerk Scenarioschrijvers en daar wilde de schrijver bij zijn. Collega’s ontmoeten. Want alleen ga je sneller, maar samen kom je verder.