INT. BUREAU HOBBY’S

De meeste schrijvers hebben van hun hobby hun beroep gemaakt. Is er dan nog wel ruimte voor een andere hobby naast het schrijven? Daarover gaat het in de tiende aflevering van de columnserie waarin Brian De Vore en Marc Veerkamp zich buigen over de praktische kanten van het scenarioschrijven.

MARC: We gaan het hebben over, zoals jij het verwoordt, de dingen die je ernaast doet. Waarom wil je het hierover hebben?

BRIAN: Ik heb laatst een marathon gelopen, wat trouwens een behoorlijke beproeving was, maar dat terzijde. Tijdens de training gebeurde er echter iets leuks en dat was dat ik merkte dat ik het hardlopen steeds belangrijker ging vinden en ik er fanatieker in werd. Het was eigenlijk voor het eerst in lange tijd dat ik zó naar iets toe werkte wat geen werk was.

MARC: Waarom ben je dat eigenlijk gaan doen?

BRIAN: Nou, ik ben begonnen met hardlopen omdat ik te weinig bewoog en ik fitter wilde worden, maar inmiddels doe ik het vooral omdat ik het leuk vind.

MARC: Is hardlopen een soort hobby voor je geworden?

BRIAN: Eigenlijk wel. En dat is grappig, want tot voor kort had ik nooit hobby’s. Film was altijd mijn hobby, en dat werd mijn beroep.

MARC: Ik ken het, ik ken het. Ik ben altijd een lezer geweest, ik heb altijd van films gehouden, van theater, maar op een gegeven moment worden al die dingen ook gewoon werk. Begrijp me niet verkeerd, ik kan nog steeds genieten van theater, films en boeken…

BRIAN: …maar niet zo gemakkelijk als eerst?

MARC: Precies. Onlangs ging ik met een bevriende scenarist naar een film die we allebei steengoed vonden, maar waar gaat ons gesprek na afloop over? Over datgene wat we er minder aan vonden. Eigenlijk is dat jammer, want wat eerst als ontspanning diende is nu toch een beetje bezoedeld door het professionele.

BRIAN: Dat is jammer inderdaad. Een film moet nu wel héél erg goed zijn, wil die echt indruk maken. Terwijl films die ik als tiener of begin twintiger zag vaak een onuitwisbare indruk hebben achtergelaten….

MARC: Dan zit je tussen het professionele en de liefhebber in. En dat is fantastisch. Dat kun je jezelf nog volop laten inspireren.

BRIAN: Heb jij eigenlijk hobby’s naast het schrijven?

MARC: Nou, ik heb een hele tijd heel weinig tijd gehad voor werk en hobby-achtige dingen omdat ik mantelzorger was. Dat nam veel tijd in beslag. Als mensen dat van je weten, krijg je op een gegeven moment trouwens toch de vraag: “Ga je erover schrijven?”

BRIAN: En?

MARC: Heel lang wilde ik dat niet doen, omdat het too close to home was, maar nu ben ik toch iets aan het schrijven over het onderwerp, voor het theater.

BRIAN: Dan wordt zo’n ervaring dus toch een beetje werk…

MARC: Ja, maar dat is natuurlijk wat schrijven is: je put altijd uit je eigen leven. Een van de grootste denkfouten die je kunt maken is dat inspiratie alleen maar komt uit andere films. Ik heb zo vaak gehad dat je met een regisseur zit en je samen vervalt in gesprekken over andere, vergelijkbare films. “Ik heb laatst Se7en gezien en daar zat dit en dit in.”“En ik heb Silence of the Lambs gezien en daar zat dit in.” Natuurlijk is het belangrijk om veel films te kennen, maar waar gaat het nou uiteindelijk om? Het gaat om wat je meemaakt, wat je beleeft, en daarmee bedoel ik absoluut niet dat alles wat je schrijft autobiografisch hoeft te zijn. Het wordt eigenlijk altijd vanzelf wel persoonlijk.

BRIAN: Precies. Je neemt al die ervaringen mee, bewust of onbewust. Maar die obsessie met het werk ligt wel op de loer in ons vak. Er is een periode geweest dat ik alleen maar met film bezig was, tachtig uur in de week, maar sinds ik kinderen heb, gaat dat niet meer. Ik word nu gedwongen om andere dingen prioriteit te geven, en dat is juist heel goed geweest. Het verrijkt mijn leven, ik leer nieuwe dingen, die ik trouwens ook weer meeneem in mijn werk. Het ontspant me om met andere dingen bezig te zijn. Als ik nu weer ga zitten om te werken, heb ik vaak wel weer een frisse inslag.

MARC: Ik hoorde de schrijver William Nicholson (Gladiator, Les Misérables) , eens in een podcast vertellen dat hij altijd om 16 uur stopt met werken… “because a writer needs to live”. 

BRIAN: Dat lijkt me goed advies.