Fantastisch als een idee aan je brein ontspruit

Pepijn van Weeren voltooide de schrijfopleiding aan de London Film School. Na ervaring te hebben opgedaan als schrijver van uitleganimaties en bedrijfsfilms waagde hij de sprong  in het diepe door zich fulltime op scenarioschrijven te storten. Samen met scenarist Daan Windhorst en regisseur Jörgen Scholtens schreef hij de tv-film Vaders en Zonen, die onlangs in competitie draaide op het Nederlands Film Festival en zijn internationale première beleefde op het filmfestival van Edmonton, Canada.

Waar kunnen we U van kennen?
Samen met mijn schrijfpartner en regisseur Jörgen Scholtens schreef ik Little Amsterdam; een verhaal over een eenzame vrouw (Anneke Blok) die per ongeluk leider wordt van een verzetsbeweging tegen massatoerisme. Hierna maakten we de telefilm Vaders en Zonen over twee broers die de dood van hun vader verzwijgen om zijn pensioen te blijven ontvangen, mede geschreven door Daan Windhorst. De pers maakte na ons eerdere werk lovende vergelijkingen met Alex van Warmerdam (Trouw) en de gebroeders Coen (AD). Verder schreef ik meerdere korte films en een aflevering van Nood (NPO) over een bouwmarktmanager die op zijn eerste werkdag wordt overvallen.

Schrijft u momenteel aan iets?
Nou en of. De map op mijn computer getiteld ‘lopende projecten’ bevat op dit moment tien subfolders. Een deel daarvan is voor jeugdseries. Ik vind het leuk om het publiek (ook de jonge kijker) een beetje uit te dagen. Daarom zijn de series serieus van onderwerp maar wel licht van toon.  

Daarnaast werk ik samen met Jörgen aan een aantal filmideeën, waarbij we onze absurdistische toon verder willen ontwikkelen. Absurdisme is een fantastische en vermakelijke manier om de maatschappij een spiegel voor te houden. Ook schrijf ik aan mijn eerste kinderboek voor beginnende lezers. Ik merk bij mijn zoontje dat avi-startboeken zelden aansluiten bij zijn belevingswereld. Nu werk ik aan iets waarvan ik hoop dat hij het fantastisch vindt. Het gaat over een jonge superheld en behandelt onderwerpen als recidive en vooroordelen.

Is schrijven uw hoofdberoep?
Ja. Toen ik achttien was las ik mijn eerste filmscript in een boekwinkeltje in Sydney. Ik had de tien dollar niet om het te kopen dus ik kwam elke dag terug om tien minuutjes te lezen. Sindsdien ben ik verkocht.

Er ligt nog steeds een flinke stapel filmscripts op mijn nachtkastje. Ik voltooide de schrijfopleiding aan de London Film School, maar toch duurde het even voordat ik de sprong naar scenarioschrijven durfde te maken. Ik spendeerde eerst tien jaar aan het schrijven van uitleganimaties en bedrijfsfilms. Een financieel veilige keuze. Maar toen ik het lovende ‘scriptreport’ van mijn docenten herlas, dacht ik: het is nu of nooit. Gelukkig heeft dat goed uitgepakt.

Wordt u gelukkig van schrijven?
Nobelprijswinnaar Thomas Mann schreef ooit: “Een schrijver is iemand voor wie schrijven moeilijker is dan voor andere mensen.” Ik herken me daar volledig in. Die constante worsteling om op een unieke manier een coherent verhaal te vertellen. De helft van de tijd probeer je oplossingen te vinden voor problemen die je zelf hebt veroorzaakt. Dat is vaak ontzettend vermoeiend. Maar… het is elke keer fantastisch als er dan een ideetje aan je brein ontspruit. En het is heerlijk om het te voeden en te snoeien tot er een compleet verhaal staat. Als ik de jackpot zou winnen, zou ik nog precies hetzelfde werk doen.

Voor welke film bent u onlangs naar de bioscoop gegaan?
Ik zag laatst Druk van Thomas Vinterberg, over vier docenten die testen of ze beter worden in hun werk als ze het alcoholpercentage in hun bloed op een bepaald peil houden. Een enigszins absurd vertrekpunt, dat prachtig gelaagd is uitgewerkt. Waar je eerst gniffelt om de karakters ga je uiteindelijk om ze geven. Naast dat de hoofdpersoon een ‘character journey’ doormaakt, maakt de kijker een eigen reis.

Wat is het laatste toneelstuk dat u heeft gezien?
De geweldige jeugdvoorstelling Stom van Casper Vandeputte. Voordat ik kinderen had, ging ik al veel naar jeugdtheater. Het niveau in Nederland is hoog en het jonge publiek wordt erg serieus genomen. Dat is ontzettend inspirerend.

Weet u wat voor Nederlands drama momenteel op televisie cq streamers te zien is?
De serie Lampjevond ik oogstrelend mooi. Ik ben er trots op dat zulke series in Nederland gemaakt worden. Dag & Nacht vond ik ook fantastisch. Je ziet aan alles dat het met veel liefde is gemaakt.
 
Heeft u behalve schrijven nog andere bronnen van inkomsten?
Nee.
 
Welke film had u willen schrijven?
The Truman Show. Het concept is natuurlijk al briljant. Maar nog belangrijker, de uitwerking van het concept is fenomenaal. Grappig, serieus, ontroerend en maatschappijkritisch tegelijk.
 
Wat is uw sterkste kant als schrijver?
Visueel vertellen. Animatie is voor mij een grote inspiratiebron, zoals de ontroerende openingssequentie in UP. Idealiter kun je een film begrijpen met het geluid uit. Dus ik spendeer veel tijd aan het vinden van de juiste beelden om het verhaal te vertellen. Ik hou ervan om rekwisieten een belangrijke rol in het verhaal te geven, bijvoorbeeld. Dat lukt me nu nog niet altijd, maar het is wel mijn streven.

Wat moet u als schrijver nog leren?
Ik zou het fijn vinden als ik wat meer rust in mijn scenario’s weet te krijgen. Plotpunten volgen elkaar bij mij snel op, maar ik heb enorme waardering voor films en series waar rust wordt gelegd in een verhaal, zonder dat het vertragend werkt.
 
Van wie heeft u het vak geleerd?
Het letterlijke antwoord is de docenten van de London Film School. Het is een van de oudste filmscholen ter wereld en veel bekende filmmakers komen terug om gastlessen te geven. Indirect heb ik veel geleerd van de scenario’s van Akiva Goldsman (A beautiful Mind) en Christopher Nolan en David S. Goyer (Dark Night). 

Aan wie moet de Pepijn van Weeren-schrijfbokaal worden uitgereikt?
Er zijn veel schrijvers die ik bewonder. Maar wie ik zou willen eren zijn de researcher en de dramaturg. Die maken mijn scenario’s zoveel beter. Misschien moet daar maar eens een Gouden Kalf voor komen.