De man van tientallen miljoenen – elk jaar weer

Op 23 september 2023 overleed Kees Holierhoek, een grootheid uit de wereld van (scenario)schrijvers. Kees is en wordt in deze periode op meerdere plekken herdacht, zo ook in Plot. Bert Bouma, Carmen Halfhide, Felix Rottenberg, Tamara Bos, Hanneke Verschuur, Robert Alberdingk Thijm, Sytske Kok, Jean van de Velde, Franky Ribbens en Mieke de Jong delen hun herinneringen. Afgewisseld door krantenberichten die nog eens benadrukken hoeveel Kees heeft betekend. Hij was de man van vele tientallen miljoenen – elk jaar weer, en vooral “een bevlogen belangenbehartiger, goede verhalenverteller, en een heel humoristisch en vriendelijk mens.”

Niet te overschatten held

Toen ik hoorde dat Kees Holierhoek was overleden, moest ik terugdenken aan mijn eerste contacten met hem. Het was begin jaren ’90 en ik zou met drie eveneens aanstormende collega’s voor een hitserie gaan schrijven. We hadden het zwart op wit: twee maanden op proef, tegen betaling, en daarna, bij gebleken geschiktheid, verlenging.

Na ons zes maanden aan het lijntje te hebben gehouden, bleek de producent echter doodleuk anderen ingehuurd te hebben. En weigerde men ons een ook maar enigszins correct compensatiebod te doen. Terwijl we toch iets hadden dat neerkwam op een contract. Het was duidelijk: als we niet straffeloos over ons heen wilden laten lopen, was een gang naar de rechter het enige dat ons nog restte. Maar daarvoor hadden we natuurlijk geen geld. We waren beginners, we hadden nog niks verdiend.

Gelukkig was een van ons wel al lid van de Vereniging van Letterkundigen (VvL) en zij wist iemand die ons misschien zou kunnen helpen: Kees Holierhoek. Die had namelijk, na eerst al aan de wieg gestaan te hebben van Lira, samen met de VvL de Stichting Rechtshulp Auteurs opgericht.

En helpen deed Kees. Ook al waren drie van ons niet eens lid van de VvL, rechtshulp kregen we allemaal. En drieënhalf jaar later, na een verkorte bodemprocedure – in het recht is drieënhalf jaar kort – 12.500 gulden per persoon van de producent. Toen we bij een van onze eerste Lira-borrels naar hem toe gingen om hem te bedanken, keek hij ons enigszins niet begrijpend aan. Natuurlijk waren we geholpen, daar was die Stichting toch voor?

Logisch dus dat ik Kees Holierhoek altijd een niet te overschatten held heb gevonden, maar dat is hij ook – ik merk dat ik moeite heb om ‘was’ te schrijven –  volgens elke objectieve standaard. Kees zou de eerste zijn om te zeggen dat hij het allemaal niet alleen had gedaan, maar het is niet heel overdreven te zeggen dat we zonder zijn drijvende kracht de geldstroom van de Lira nooit gehad zouden hebben.

Door de jaren heen tientallen miljoenen aan rechtenvergoedingen, die voornamelijk regelrecht naar de aangesloten auteurs zijn gegaan, maar die ook, meer nog dan de contributies, de financiële rots vormen waarop het Netwerk Scenarioschrijvers en de Auteursbond als geheel gebouwd zijn.

Toen Rodap (de kartelachtige vereniging van producenten, distributeurs, telecomgiganten en álle omroepen) dus in 2012 besloot dat ze Lira natuurlijk ook gewoon niet meer konden betalen voor de exploitatie van tv- en filmwerken, was dat niet alleen een aanslag op het inkomen van scenaristen, maar op onze fundamenten. Waarna Kees, met en namens ons, ook zelf jaren in de rechtszaal te vinden was. Wederom met  klinkend resultaat. Er kwam een nieuwe deal, de betalingen kwamen weer op gang, de achterstallige jaren werden gerepareerd. 

Denk even aan hem. Elke keer als je weer een betaling van de Lira krijgt

Kees was een van ons, een scenarioschrijver – met als mooiste credit natuurlijk die voor de onverbiddellijke klassieker Soldaat van Oranje – maar we mogen hem dankbaar zijn dat hij de pen grotendeels terzijde wilde schuiven om zich met ziel en zaligheid in te kunnen zetten voor de verbetering van onze positie. Hij geloofde in de kracht van het collectief, maar zorgde ook voor bescherming van schrijvers op individueel niveau. Niet alleen door middel van die Stichting Rechtshulp, maar ook door middel van de oprichting van het Contractenbureau.

Dus denk even aan hem. Elke keer als je weer een betaling van de Lira krijgt. Omdat die serie van jou – je wist het niet eens – ook in Italië blijkt te zijn uitgezonden. En elke keer als het Netwerk of de Auteursbond weer voor onze beroepsgroep in het strijdperk treedt. Want de strijd gaat door. Op dit moment gaat die over vergoedingen voor Video on Demand, van de streamers dus. En ook dit keer heet onze hardnekkige tegenstrever Rodap, waarbij de voornaamste streamers zich inmiddels hebben aangesloten. Maar als het erom gaat hoe die strijd te voeren, hebben wij een lichtend voorbeeld. Wij hebben Kees Holierhoek. Bedankt voor alles, Kees. Rust zacht.

Bert Bouma

De voorzitter

Toen ik startte met mijn baan, was Kees de eerste voorzitter waarmee ik intensief samenwerkte. Bij onze kennismaking vertelde hij dat hij voorzitter was van zestien besturen.

Ik had meegekregen dat Kees een belangrijk persoon was in de schrijverswereld, en was daarom enigszins verbaasd dat hij zo’n aimabele man was. Het was fijn samenwerken met Kees als zijn bestuursassistent bij Stichting Rechtshulp Auteurs. Hij heeft zo ongeveer alles voorbij zien komen in de wereld van het auteurs-onrecht.

Ik ergerde mij weleens aan schrijvers die met hun eigen domme acties toch verwachten dat de SRA, via een advocaat of rechter, het zou oplossen. Bij Kees zag ik geen cynisme maar een verrassende mildheid. Naast zijn filosofische instelling was Kees ook een flexibele, humoristische en geduldige voorzitter, hij stond nooit op zijn strepen en was altijd bereikbaar.

Het bestuursarchief is een paar maanden geleden in het Van Deysselhuis afgeleverd. Dozen vol met stukken/plannen geschreven door Kees. Stichtingen en verenigingen zijn opgericht. Allemaal om de makers een officiële plek aan de onderhandelingstafel te geven. Zijn bijdragen aan de tijdschriften van de VvL en Plot zijn ontelbaar. Hij was geen jurist maar Kees wist alles van het auteursrecht.

Er wordt al jaren een onzichtbare strijd gestreden aan de vergadertafels. Kees heeft, samen met veel anderen, hard gewerkt en veel vergaderd voor een effectiever auteursrecht, waar een maker ook meedeelt in de opbrengst van zijn werk. De strijd is nog lang niet afgelopen, en het wordt helaas steeds duidelijker dat ook de overheid het de makers niet makkelijk maakt.

Lieve Kees, ik hoopte dat je na je pensioen nog je memoires zou schrijven. Of het scenario van een thriller waarbij je ongegeneerd een paar hele foute types uit de film-, uitgevers-, en advocatenwereld zou kunnen opvoeren. ‘DE VOORZITTER’ – De titel staat al vast wat mij betreft.

Carmen Halfhide

In alles een sociaaldemocraat

Opvallend, de afgelopen weken toen het sterven van Kees bekend werd, zeiden velen het elkaar na, Kees was een pionier, een leider, een strateeg, een geduldig tacticus, een uitmuntende bestuurder die je maar zelden tegenkomt. En hij was een warme persoonlijkheid, die je altijd in vertrouwen kon nemen: een vriend.

Kees maakt deel uit van dat korte lijstje van mannen en vrouwen die de kunst en cultuurvoorzieningen in Nederland, de eerste vijftig jaar na de oorlog – vaak tegen de stroom in – vorm hebben gegeven. Denk aan Willem Sandberg, die het Stedelijk Museum opengooide voor de vernieuwingsbeweging Cobra, waardoor Nederland in de wereld toonaangevend werd in het tentoonstellen van de nieuwe beeldende kunst; Jan Kassies, die onvermoeibaar streed voor subsidiestelsels, waardoor de podiumkunsten verlost werden van armetierigheid; Sonia Gaskell, die van het Nationaal Ballet een kosmopolitisch gezelschap maakte; en toen kwam halverwege jaren tachtig Kees Holierhoek uit de Vereniging van Letterkundigen tevoorschijn, die zich met een grote kennis van zaken in de rechten van auteurs en hun collectief beheer vastbeet.

Hij is de architect geweest van een stelsel van communicerende vaten dat zijn weerga niet kent. Onze vrienden in het buitenland waren en zijn daar diep van onder de indruk, maar ook zijn tegenstanders. Toen we een jaar of vijf geleden bijna tegen de muur vastliepen in onderhandelingen met uitgevers, distributeurs en producenten vertrouwde ‘een man aan de andere kant van de onderhandelingstafel’ mij toe, dat Kees er gelukkig niet bij was, want tegen zijn denkkracht waren ze vaak niet opgewassen.

Dat is belangrijk om bij stil te staan. Bernt Hugenholtz vertelde ooit dat hij Kees had aangeboden om een curriculum voor hem op te stellen, waardoor Kees – drs in de letterkunde – in een jaar tijd kon afstuderen als auteursrechtjurist. Ik vroeg Kees een keer waarom hij dat niet gedaan had. “Tja”, zei hij, “ik heb nog veel te schrijven, verhalen, scripts, mijn dagboeken uitwerken. Het is spannend hoor de grammatica van het recht, maar het is mooi zo.”

Hij zou een perfecte minister van cultuur zijn geweest, die bij zijn collega’s in de ministerraad miljoenen meer budget had losgekregen

Kees liep er niet mee te koop maar hij was in alles een sociaaldemocraat, dat is een levensmentaliteit die hij deelde met zijn vrouw Mieke; hij leek op Joop Den Uyl; gedreven door idealen de positie van schrijvers, van tekstauteurs aanzienlijk verbeteren. Hij zou een perfecte minister van cultuur zijn geweest, die bij zijn collega’s in de ministerraad miljoenen meer budget had losgekregen; hij was beter dan Den Uyl een hele goede luisteraar, behept met een groot empathisch vermogen, dat is zo nodig in de politiek, waar alles van waarde weerloos is. En empathie betekent dat je tegenstanders niet de hoek injaagt maar met een minimum aan woorden en een permanente grijns duidelijk maakt dat je de tijd hebt: langzame haast, wordt dat weleens genoemd.

Een essentiële cultuurvoorziening, een incassostelsel voor schrijvers bouwen is een project van dertig jaar, minstens, dat wist Kees, dat is hem gelukt, wat een wijsheid, wat een bestuurskracht, daarom zullen wij onze vriend altijd herinneren als een visionair. We zullen zijn erfenis – Lira voor en bestuurd door schrijvers – met volle inzet bewaken en beschermen. Bedankt Kees, bedankt voor alles; Adieu.

Felix Rottenberg

Belastingtip

De eerste keer dat ik Kees Holierhoek ontmoette was toen ik genomineerd was voor de LIRA-scenarioprijs in 1999 voor het scenario van de jeugdserie Dag juf, tot morgen!.

Kees begroette me hartelijk, ik had nog geen idee wie hij was, maar al snel werd me duidelijk dat deze aimabele man, naast zelf scenarioschrijver een groot voorvechter was voor de positie van de scenaristen in het algemeen. Dat hij medeverantwoordelijk was voor de oprichting van de Lira en er daarmee voor had gezorgd dat ik jaarlijks een hoeveelheid kabelgeld ontving.

Geld dat aan mij als moeder van twee jonge kinderen zeer goed besteed was. Hetzelfde gold voor het aanzienlijke bedrag in guldens (oma vertelt) dat op de cheque stond die aan de Lira-prijs verbonden was en die ik toen diezelfde dag in 1999 ontving. Geld dat ik zeer goed kon gebruiken.

Naast felicitaties, fluisterde Kees me een waardevolle belastingtip in mijn oor hoe deze prijs het beste te geven bij mijn belastingaangifte. Dank lieve Kees, voor deze tip en voor al je inzet voor ons schrijvers. Heel erg bedankt.    

Tamara Bos

De kleine Napoleon

‘De kleine Napoleon’ noemde Kees zichzelf wel eens, op licht spottende toon. Hij zat als spin in het web van het door hemzelf vormgegeven ecosysteem van belangenbehartiging. “Daar is Kees, wie mag ik zeggen dat er is?” was een veelgemaakte grap over zijn vele bestuursfuncties. Maar het antwoord was altijd eenduidig: als Kees er was, was het boegbeeld van de tekstauteurs in da house.

Lira startte in 1986 met de kabelvergoedingen. Die waren voor het eerst beschikbaar en Lira boog zich over de vraag hoe dat geld onder de scenarioschrijvers verdeeld moest worden. Als scenarist, wist Kees maar al te goed hoe belangrijk die kabelgelden (en andere auteursrechtelijke vergoedingen) waren om als schrijvers in je levensonderhoud te kunnen voorzien.

Kees stond als oprichter en voorzitter van Lira decennialang pal voor het bewaken en verbeteren van de positie van álle schrijvers: scenaristen, vertalers, dichters, essayisten, ondertitelaars, romanciers, toneelschrijvers, librettisten, hoorspelauteurs, cabaretiers, kookboekenschrijvers en freelance journalisten.

Kees trok onverschrokken ten strijde, maar wel mét het voor hem kenmerkende behoud van humor en relativeringsvermogen

Het behartigen van de belangen van de schrijvers en vertalers ging niet vanzelf. Maar Kees gaf niet op. En hij genoot van het succes. Dat Lira in de 30 jaar dat hij de scepter zwaaide als voorzitter was gegroeid naar een incassoniveau van meer dan 25 miljoen per jaar voor de schrijvers en vertalers, bracht hem veel voldoening.

Eind 2012 werden de voor scenarioschrijvers zo belangrijke kabelgelden, waar het bij Lira allemaal mee was begonnen, stopgezet. Kees zag hoe hard de scenarioschrijvers werden getroffen door het plotsklaps wegvallen van die kabelvergoedingen en trok daarop onverschrokken ten strijde, maar wel mét het voor hem kenmerkende behoud van humor en relativeringsvermogen. De weg van Kees leidde uiteindelijk via rechtszalen en de wetgever tot hervatting van de betalingen vanaf 2015.

Hanneke Verschuur

Een kind in de zandbak

Ik leerde Kees Holierhoek kennen toen hij in een tijdje interim-voorzitter werd van het bestuur van het Netwerk Scenarioschrijvers, waarin ik als jonge scenarist ook actief was. We zaten even zonder en hij hielp ons uit de brand. Dat was typisch Kees. Hij ‘deed’ toen al Lira en was daarnaast voorzitter of penningmeester van zo’n beetje elke stichting of vereniging in het schrijversveld. Dit kon er dus ook wel bij.

Ik was meteen gegrepen door zijn manier van besturen: messcherp, handelend en altijd goed gehumeurd. Het ging nooit om hem, maar om de zaak. Onder zijn leiding onderhandelden we met (toen nog) de NOS een fantastische raamovereenkomst voor scenario- contracten, met een stevig fundament van vergoedingsminima en heldere afspraken rond herhalingsrechten.

Met het opzetten van het Contractenbureau konden we de bereikte resultaten ook borgen in de individuele schrijverscontracten. Ook dat was Kees: altijd strategisch opereren met een scherpe blik op de langetermijnbelangen van schrijvers. En het mooiste was: al die dingen deed hij met het plezier van een kind in de zandbak. En hij gaf je het gevoel dat je met hem mee mocht spelen.

Ik nam me voor te blijven zolang Kees in het bestuur zat. Alleen ging Kees helemaal nooit weg

Toen ik daarna gevraagd werd om plaats te nemen in het Lira-bestuur, hoefde ik niet lang na te denken. Ik wist dat dit niet alleen nuttig, zelfs noodzakelijk, zou zijn voor onze beroepsgroep, maar vooral ook leuk. Ik nam me voor te blijven zolang Kees in het bestuur zat. Alleen ging Kees helemaal nooit weg. Andere bestuursleden kwamen en gingen, Kees bleef. En ik dus ook.

Kees hield namelijk niet van afscheid nemen. Als een vergadering, bijeenkomst, etentje of borrel afgelopen was, sloop hij vluchtig weg – hand half opgeheven en iets mummelends als “bye” – maar zonder iets of iemand aan te kijken. Een French exit.

Het zwaarste afscheid was van zijn vrouw en grote liefde Mieke, die veel te vroeg overleed. Dat afscheid documenteerde hij in nauwkeurige, droge emailverslagen waarmee hij ons op de hoogte hield, alsof hij het monster van kanker daarmee de baas was.

Alle ingewikkelde dingen vielen te organiseren en te reglementeren – alleen emoties niet.

Wat vond hij dat afscheid moeilijk. Hij was vergroeid met de organisatie die hij zelf had opgericht en waaraan hij ruim dertig jaar had leidinggegeven

Uiteindelijk begreep ook Kees, inmiddels een eind in de zeventig, dat hij op een zeker moment bij Lira zou vertrekken en dat het belangrijk was om zijn opvolging bespreekbaar te maken. Maar wat vond hij dat moeilijk. Hij was vergroeid met de organisatie die hij zelf had opgericht en waaraan hij ruim dertig jaar had leidinggegeven.

Toen hij op 17 december 2017 afzwaaide, ging hij op de hem kenmerkende manier: zijn eigen opvolging, door Felix Rottenberg, had hij tot in de puntjes geregeld. Een paar voorzitterschappen hield hij aan, zoals die van Stichting Rechtshulp Auteurs en van het Contractenbureau, zodat het toch niet een echt afscheid was.

Maar nu is er een definitief afscheid. Kees is er in stilte tussenuit geslopen. En toch merken we ook nu hoe sterk hij nog leeft bij ons schrijvers.

Binnenkort wordt de Kees Holierhoek-scenarioprijs uitgereikt. Dat vond hij prachtig, dat de belangrijkste prijs voor scenaristen naar hem genoemd werd.

Bedankt, Kees. Voor alles. Bye.

Robert Alberdingk Thijm

De maat der dingen

Kees was mijn eerste voorzitter toen ik ruim tien jaar geleden als beginneling zitting nam in een bestuur. Hij werd daarmee op bestuurlijk vlak voor mij een beetje de maat der dingen en ik denk niet dat ik daarna ooit nog een betere voorzitter heb meegemaakt.

Formeel en zakelijk, maar ook vol humor en anekdotes. Kees wist het nuttige met het aangename te verenigen, op z’n tijd goed met elkaar dineren hoorde daar voor hem zeker ook bij.

Ik denk dat veel scenaristen zich onvoldoende realiseren hoeveel organisaties ten behoeve van (scenario)schrijvers hun bestaan en voortbestaan aan Kees te danken hebben. Zeer terecht dat hij zijn eigen ‘Holierhoekje’ in het Van Deysselhuis heeft. Dat dit huis sinds een tijdje ook regisseurs herbergt was voor Kees geen onverdeeld genoegen. Haalden we hiermee niet een paard van Troje binnen?

Kees bleef tot het laatst van zijn werkzame leven bezorgd om de kwetsbare positie van (scenario)schrijvers. Hij heeft de versterking van die positie dan ook moeten bevechten en wilde ons waarschuwen die niet zomaar weer in de waagschaal te leggen.

Zelf denk ik dat zijn strijd er mede aan bijgedragen heeft dat (scenario)schrijvers vanuit de door hem verstevigde positie zichzelf hebben kunnen emanciperen, waardoor ze inmiddels op gelijke voet naast de regisseurs staan en samen kunnen blijven strijden voor de verbetering van hun posities. 

Sytske Kok

Ritselen, charmeren, in tien pannetjes tegelijk roeren

Wat is de overeenkomst tussen Soldaat van Oranje en de Lira? Allebei een groot succes!

Ja, maar… nee.
Ze strijden allebei voor een goed doel?

Ja, maar nee.
Ze vechten allebei eigenlijk tegen te sterke en te grote vijanden?

Ja, zeker… maar nee.
Ze zijn allebei niet meer weg te denken uit het Nederlandse culturele landschap.

Ja, mooi, maar nee.
Als een ideetje ooit begonnen en nu een miljoenenbusiness?

Ja, maar nee.
De een is een film, de ander niet?

Ja. Haha. Nee.
De een is een musical, de ander niet.

Nee!
De een is oranje en de ander ook blauw.

Haha. Lollig…  Even serieus, wát is de overeenkomst?
Ze maken ons allebei trots?

Ja… Ga verder.
Maken ons sterk.

… Verder.
Rijk?

Ja. Maar er worden meer mensen rijker van de Lira, dan van Soldaat van Oranje. Van de Lira krijg je geld, voor Soldaat van Oranje moet je betalen.
Ik geef het op.

Hallo! Doorgaan. De Lira geeft ook nooit op, en de Soldaat van Oranje trouwens ook niet.
Ze geven allebei niet op!

Je bent er bijna… Ik zal je helpen. Niet opgeven, doorzetten, alles voor het goede doel, langs de lijntjes lopen, over de lijntjes heengaan indien nodig, ritselen, charmeren, in tien pannetjes tegelijk roeren, een visie hebben, met humor, het hart op de goede plek…
Hebben we het nog steeds over de overeenkomst tussen Soldaat van Oranje en de Lira?

Ja.
Zit Rutger Hauer bij de Lira?

Nee. Da’s geen schrijver. En dood, by the way.
Erik Hazelhoff Roelfzema?

Warm…Behalve dan dat hij ook dood is.
Kees Holierhoek!!!

Jaaa!!! Zonder Kees Holierhoek was de film Soldaat van Oranje niet de film Soldaat van Oranje en was de Lira niet de Lira!!!
Maar Kees is nu ook dood, toch?

Ja. Da’s erg genoeg. Maar de Lira leeft, de Kees Holierhoek-scenarioprijs leeft en onze herinneringen aan hem leven ook. Leve lieve Kees!

Jean van de Velde

Sfinx met een twinkeling in de ogen

Ik heb Kees Holierhoek in 2009 persoonlijk leren kennen toen hij als voorzitter van Het Contractenbureau bescheiden melde hoeveel miljoen er dat jaar was uitonderhandeld met de exploitanten.

Hij zat daar met een sfinxachtige uitstraling en alleen een kleine twinkeling in zijn ogen verried enige trots op wat er voor de auteurs was binnengehaald.

Nu liep ik al even mee als bestuurslid van het Netwerk Scenarioschrijvers en was net aspirant-bestuurslid van het Contractenbureau, maar begon me toen pas te realiseren in wat voor bouwwerk ik mij begaf, wat dit betekende voor de auteurs en wie de architect van dit alles was.

Kees was de bescheidenheid zelve waardoor je soms vergat dat je naast een visionair zat. Dertig jaar, twintig miljoen per jaar voor schrijvers, vertalers en journalisten. You do the math. Hij liep niet te koop met zijn verworvenheden, maar het bouwwerk van Lira en de paraplu van auteursbelangenorganisaties daaronder komt wel allemaal uit zijn koker.

Er viel veel van hem te leren aan de bestuurstafel. Hij had altijd de verbetering van de financiële positie van alle auteurs in gedachten als het ging om moeilijke beslissingen en lastige onderhandelingen. Dat vertaalde zich naar een constructieve besluitvorming aan de bestuurstafel(s). Dat neem ik mee als bestuurder.

Kees was een leider, een strateeg en een man met gezag, maar ik denk vooral aan die sfinx met een jongensachtige twinkeling in zijn ogen als mijn jaarlijkse Lira-repartitie wordt bijgeschreven. Bedankt Kees.

Franky Ribbens

Onvermoeibare visionair

Toen ik begon met schrijven, had je nog geen Netwerk voor Scenarioschrijvers, geen Contractenbureau of Auteursbond, maar je had Kees.

Mijn eerste scenario was een echte vuurdoop, met een hoog oplopende ruzie tussen schrijver, omroep en producent, waarbij in het midden van de strijd die laatste dreigde uit het raam te springen. Met dit soort conflicten was je bij Kees aan het goeie adres. Onvermoeibaar – echt onvermoeibaar – luisterde hij naar m’n problemen, dacht hij mee, kwam met strategieën en oplossingen. Dat ik het heb overleefd en nog steeds schrijf, heb ik beslist aan Kees te danken.

In die tijd was Kees, zelf een gewaardeerd scenarist, zo’n beetje de voorloper van veel van onze beroepsverenigingen. Of liever, ze waren er al, maar alleen nog in zijn hoofd. Hij was een visionair die zag hoe de positie van schrijvers kon verbeteren door een brede samenwerking en die daar keihard voor heeft gestreden.

Het was een eer om met hem in het bestuur van het Netwerk en de SRA te zitten. Maar het was vooral ook een groot plezier, omdat Kees, naast een bevlogen belangenbehartiger en goede verhalenverteller, een heel humoristisch en vriendelijk mens was.

Mieke de Jong

Het Plot-interview met Kees bij zijn afscheid als bestuurder in 2016, dat we vorige maand opnieuw plaatsten, is hier te vinden.