Doe niemand na
Zainab Goelaman (30) is autodidact. Ze begon anderhalf jaar geleden als scenarist toen ze gevraagd voor de webserie Katwalk, waarin een moslima met een hijab topmodel wil worden en gaandeweg een revolutie in zichzelf en de modewereld ontketent. Kort daarna werd ze benaderd voor de webserie Rakhi en Peppe, een jonge, komische en absurde Dunya en Desie-revival. De twee series zijn later dit jaar online te zien. Zainab schrijft verder mee aan de televisieserie Nood, over de 112-alarmcentrale, en het satirische sketchprogramma Seef Spees.
Hoe ben je begonnen met schrijven?
“Ik verzon al verhalen voordat ik kon lezen en schrijven. Ik was een heel eigenzinnig en fantasierijk kind en ik voelde mij altijd anders dan anderen. Niet alleen als vrouw en persoon van kleur, maar als mens. Waar ik toen naar opkeek waren artiesten die ook anders waren en daarin succesvol waren. Die hun eigenzinnigheid dragen met zelfvertrouwen. Daar ben ik me op gaan richten. In mijn strijd tegen onzekerheid werd de pen mijn wapen.”
Hoe is het om te werken als autodidact?
“Techniek kan je leren, maar een signatuur moet je hebben of ontwikkelen. Als je op een filmschool hebt geleerd om binnen de lijntjes te kleuren, dan kan het moeilijk zijn om erbuiten te kleuren. Ik zie die lijntjes überhaupt niet. Dat maakt mij een hele intuïtieve schrijver.”
Wat inspireert je?
“Mijn leven. Daarbij komt dat ik een alles-of-niets-schrijver ben. Inspiratie is alles voor mij. Als ik geïnspireerd ben, kan ik in één nacht een speelfilmscenario uitwerken. Als ik dat niet ben komt er niets uit mijn pen. Ik ben geen broodschrijver. Daarnaast ben ik enorm prestatiegericht en vind ik het moeilijk om slecht werk af te leveren. Toch kan het soms niet anders en lever ik iets in waarvan ik weet dat het niet mijn beste werk is. Dan voel ik mij daar rot over. Maar als ik daar dan feedback op krijg, begint er weer een vlammetje in mij te branden. Dan put ik inspiratie uit de drive om te bewijzen dat ik het wél kan. Goede life hack!”
Heb je een eigen stijl?
“Ik schrijf het liefst vanuit het perspectief van vrouwen van kleur die iets ‘larger than life’ in beweging zetten. In de eerste plaats voor zichzelf, maar ook voor de wereld om hen heen. In de jaren dat ik ongeschoold aan het schrijven was, heb ik veel vlieguren gemaakt en mijn eigen stijl kunnen ontwikkelen. Mijn stijl is mijn persoonlijkheid: spontaan, assertief, humoristisch en ook klunzig. Scherp, heel diep en niet people pleasing of genuanceerd. Eigenlijk leg ik elke keer mezelf bloot, maar trek ik een jasje aan dat past binnen het verhaal dat ik moet schrijven. Ik denk dat veel schrijvers bang zijn om zich te kwetsbaar op te stellen. Bij mij is het juist mijn kracht.”
Voel je als maker een maatschappelijke verantwoordelijkheid?
“Niet per se richting de maatschappij als geheel, maar wel richting mezelf en de nieuwe generatie makers. Be who you needed when you were younger. Ik had vroeger geen stabiele volwassene waar ik op kon bouwen, dus ben ik op latere leeftijd zelf maar die persoon geworden. Mijn werk is gericht op mijn jongere zelf en op mensen die zich kunnen herkennen in mijn emoties van toen. In die zin heel ik ook mezelf, want dat kleine meisje zit natuurlijk nog steeds in mij. Alles wat ik schrijf, komt recht uit mijn hart en dat raakt mensen.”
Heb je advies voor (andere) beginnende schrijvers?
“Zelfvertrouwen, eigenheid en hard werken. Doe niemand na. De snelste route naar succes is het ontdekken van je eigen signatuur. Al het andere kan zich daarnaar schikken. Het wordt je vergeven als je technisch nog niet zo goed bent, maar wel een uitgesproken stijl hebt. Bedenk: wat maakt jou uniek? Daar een antwoord op vinden is een levenslang proces. Omarm je anders zijn en maak het je kracht. Dat werd anderhalf jaar geleden bij mij gezien en nu doe ik dit werk fulltime. Dat vind ik elke dag opnieuw wonderbaarlijk.”